Stil geluk

Soms word ik er even stil van
Hoe ze lijken te bloeien tot aan de horizon
De lucht een soort van onbenoembaar blauw
Zeeën van tijd zo ver het oog reiken kon

Maar geluk keert zich om en
alsof het spreken van een mond
het tij keren kon,
dwarrelt de hoop tot op de grond

Hoe ze diep geworteld en getogen
van blad en vrucht ontdaan
door weer en wind gebogen
statig in het landschap staan

Ijzig wachtend op het dooien
Weigeren van ontbering te vergaan
En hoe ze zonder hulp of mededogen
trots hun lot ondergaan

Maar dan, verlichtend als een ochtendzoen
krijgt het leven opnieuw zin
en vormen tak, blad en bloem
zich samen tot een nieuw begin.

Jolien Bruyninckx